Systeem voor geregistreerde exporteurs (REX) verhoogt het commerciele risico bij import

Aanleiding voor het onderzoek

Alle invoer in de EU in de afgelopen drie jaar kan worden herzien, wat kan resulteren in de mogelijke retroactieve inning van invoerrechten in het geval dat het recht op lagere invoerrechten ten onrechte werd geclaimd. De ongeldigverklaring (bijvoorbeeld als gevolg van fraude) van certificaten van preferentiële oorsprong die op het tijdstip van invoer werden gebruikt, kan dus resulteren in aanzienlijke douaneclaims aan EU-importeurs. In dergelijke gevallen kan een importeur een zogenaamd "gewettigd vertrouwen" verweer voeren. Onder dit verweer is de inning van rechten niet gerechtvaardigd wanneer de vordering het gevolg is van een vergissing van de bevoegde autoriteiten in het land van export.

Deze verdedigingsmogelijkheid strijdt met het doel van de Europese Commissie om de eigen middelen van de EU te vrijwaren van fouten van anderen. Daarom heeft de EU op 1 januari 2017 het systeem voor geregistreerde exporteurs (REX) ingevoerd. Het REX-systeeminitiatief leidt tot een verschuiving van een systeem waarbij de bevoegde autoriteiten in het land van uitvoer verantwoordelijk zijn voor het afgeven van certificaten van oorsprong (bv. Formulier A) naar een systeem waarbij het de exporteur zelf is die zogenoemde "oorsprongsverklaringen” opmaakt.

Onderzoeksvraag

"Wat zijn de gevolgen van de invoering van het REX-systeem voor de toepassing van het vertrouwensbeginsel in het kader van het EU-SAP?

Resultaten

De grenzen van het beginsel van het legitieme verwachtingspatroon zijn zowel in de wetgeving als in vaste jurisprudentie duidelijk vastgelegd. Er moet aan de volgende cumulatieve vereisten zijn voldaan:

• Er moet een vergissing zijn bij de bevoegde autoriteiten;
• De fout was redelijkerwijs niet waarneembaar door de EU-importeur die te goeder trouw handelde.

In het kader van het REX-systeem zal het zelfs moeilijker zijn om met succes de legitieme verwachtingen te verdedigen. Het is twijfelachtig in hoeverre men nog kan spreken van "vergissing van de kant van de bevoegde autoriteiten", aangezien de autoriteiten vanzelfsprekend niet langer de documenten voor preferentiële verstrekking zelf uitgeven. De bevoegde autoriteiten in het begunstigde land zijn verplicht om exporteurs op eigen initiatief regelmatig te controleren (artikel 109 lid 1 UCC IR). Er zou kunnen worden aangevoerd dat het falen van de bevoegde autoriteiten in het begunstigde land om aan deze verplichting te voldoen, kan worden beschouwd als een "fout van de bevoegde autoriteiten". De bewijslast in een dergelijke situatie ligt echter bij de EU-importeur. Het is geen verrassing dat het in de meeste situaties extreem moeilijk en mogelijk zal zijn onmogelijk voor de EU-importeur om te bewijzen dat de autoriteiten in het begunstigde land hun verplichtingen niet nakwamen.

De moeilijkheid om een ​​beroep te doen op het verdedigingsmechanisme met gewettigd vertrouwen, ligt voornamelijk bij de tweede vereiste. Namelijk dat de fout redelijkerwijs niet kon worden opgemerkt door de EU-importeur die te goeder trouw handelde. Er is een vrij vergaande verplichting voor de EU-importeur om de nodige zorgvuldigheid te betrachten om ervoor te zorgen dat aan alle voorwaarden voor de preferentiële behandeling is voldaan. Hoewel uit de jurisprudentie volgt dat er geen verplichting is om doorlopend te monitoren in dit opzicht, waarbij erop wordt toegezien - als EU-importeur - dat in het begunstigde land aan alle voorwaarden voor de voorkeursbehandeling wordt voldaan, een extreem moeilijke taak kan zijn in veel landen. gevallen. Het is ook niet helemaal duidelijk wat in dit opzicht als voldoende wordt beschouwd. Wordt dit een regelmatig bezoek aan de productiesites? Willekeurige steekproeven uitgevoerd door een onafhankelijke derde partij? Men kan veel situaties bedenken waarin het eenvoudigweg onmogelijk is om informatie te verkrijgen over de omstandigheden van afgifte van een specifiek certificaat van oorsprong. Deze fouten zijn dus vaak erg moeilijk te detecteren. Hoewel ze moeilijk te detecteren zijn, zullen de fouten in veel gevallen moeten worden beschouwd als een commercieel risico dat inherent is aan deelname aan internationale handel. Daarom waren de gevallen onder het 'oude' systeem waarin een legitieme verwachtingenverdediging daadwerkelijk met succes kan worden ingeroepen, - realistisch gezien – al zeer beperkt.

In het onwaarschijnlijke geval dat de EU-importeur daadwerkelijk kan aantonen dat de nalatigheid van de bevoegde autoriteiten in het begunstigde land om de geregistreerde exporteur correct te controleren, inderdaad als een "fout" kan worden beschouwd, ook de tweede eis dat deze fout niet was redelijk gedetecteerd, moet worden voldaan. Zoals aangegeven, zijn de criteria in dit opzicht vrij uitgebreid. Bijgevolg is er in het kader van het REX-systeem de facto slechts een zeer beperkte speelruimte voor het beginsel van het gewettigd vertrouwen in het kader van artikel 119 UCC. Hoogstwaarschijnlijk kon een EU-importeur met succes dit verdedigingsprincipe slechts in zeer zeldzame gevallen aanvoeren. Je zou er zelfs over kunnen nadenken of het niet alleen maar een theoretische mogelijkheid is.

Impact op de praktijk

Het REX-systeem lijkt een onoverkomelijke hindernis te vormen voor een succesvolle aanroep van het gewettigd verweer door EU-importeurs die geconfronteerd worden met een terugwerkende vordering van invoerrechten in geval van een onjuiste toepassing van preferentiële oorsprong. Daarmee moeten EU-importeurs eventuele navorderingen door de Douane als gevolg van fouten door exporteurs beschouwen als commercieel risico.